Κομφούζιο

Το Κομφούζιο ήταν η αγαπημένη μανία μετά το σχολείο κάθε Παρασκευή. Μετά έπαιρνα το δρόμο και πήγαινα στην Έλσα. Ακολουθούσε συνάντηση με άλλες φίλες που τελείωναν κάπου εκείνη την ώρα το φροντιστήριο, στη συνέχεια πιθανή στάση στα Γκούντις και μετά μάζωξη σε σπίτι. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, χωρίς βέβαια να κάνουμε κάτι το εξωφρενικά διασκεδαστικό. ή μήπως κάναμε;  

Αλλά άλλο ήθελα να πω. Το φοβερό ήταν ότι αυτοί οι Κανάκηδες Καλυβάτσηδες κτλ ήταν μόλις που πρωτοάρχιζαν να κάνουν τηλεόραση, με τον Παραρά, το Βακάρο και όλους εκείνους τους θεσσαλονικείς και εμείς ήμασταν πιστά σκυλάκια τους. Μέχρι και στο στούντιο στην ερτ3 είχαμε πάει να τους δούμε μία από τις Παρασκευές που είχαν και κόσμο στο λάιβ τους. Μάλιστα θυμάμαι και την πρώτη εκπομπή του Κομφούζιο: 4 Απριλίου 1994. Το είχε ανακοινώσει ο Κανάκης στο ραδιόφωνο, όταν έκανε εκείνες τις φανταστικές μουσικές εκπομπές στον αντέννα. Τόσο πορωμένη ήμουν. Εμ πάσει περιπτώσει, άλλο ήθελα να πω. Μετά από τότε, αν και έγιναν δημοφιλείς, κανείς τους δεν έχει φτάσει να κάνει τίποτε περισσότερο ξεκαρδιστικό από εκείνες τις εκπομπές του 1994 και εντεύθεν. Γνώμη μου. 

Και τέλος, ναι, ω ναι. Αγαπώ τον Καλυβάτση. Ας πούμε κοίτα τι κάνει εδώ (δεν είναι από την εποχή ερτ3, αλλά είναι απίστευτος-μα καλά γιατί στο γιου τιουμπ δεν έχει κι άλλα από την πρώτη εκείνηνε την περίοδόνε; ε;).
Απλά κοίτα. 


α.

Ανγκουλέμ 2004

Αρχίζει άυριο το (36ο) Φεστιβαλ Κόμιξ της Αγκουλέμ, όπως γράφει και στο εξώφυλλο το σημερινό 9 της ελευθεροτυπίας.
Είναι το σπουδαιότερο φεστιβάλ κόμιξ στην Ευρώπη και γίνεται μια φορά το χρόνο.
Εγώ είχα πάει το 2004.
Αυτό που θυμάμαι ακόμα είναι μια πόλη μεταμορφωμένη σε λούνα παρκ των κόμιξ.
Ένα λεωφορειάκι, π.χ., ζωγραφισμένο από κομίστες σε παραλάμβανε μόλις έβγαινες από το σταθμό του τρένου και σε πήγαινε τζάμπα από τη μία έκθεση στην άλλη, όλα τα δημόσια κτίρια φιλοξενούσαν ιβέντ και παρουσιάσεις, μέχρι και ο καθεδρικός ναός της Ανγκουλέμ είχε μέσα έκθεση κόμιξ(δεν θυμάμαι ποιου συγκεκριμένα, πέρασαν και τα χρόνια γιόκα μου).
Επίσης αυτό που θυμάμαι είναι ότι σκεφτόμουν πόσο μακρινό μου φάνηκε όλο αυτό από την ελληνική πραγματικότητα. Η Ανγκουλέμ για τη Γαλλία είναι κάτι σαν το Καρπενήσι για την Ελλάδα, μια μικρή σχετικώς άσημη επαρχιακή πόλη. Εκτός όμως από το γεγονός ότι είναι σαν υπαίθριο Μουσείο (το μεγαλύτερο κομμάτι της έχει παραμείνει ίδιο από το Μεσαίωνα), σκεφτείτε τι θα γινόταν εδώ αν πρότεινε κάποιος να γίνει Έκθεση για τον Εντικά μέσα στον οιοδήποτε "Αη Γιάννη"; παράδειγμα φέρω.
Μπάι δε γουέι, ο Εντικά είναι θεός.
















Μπάι δε γουέι 2, γκρίνια γκρίνια αλλά αυτές τις μέρες είχε και το Φεστιβάλ της Βαβέλ στην Τεχνόπολη αλλά δεν πήγες, πήγες;


α.

Σήμερα ήταν χαζή μέρα.

"δεχόμαστε να ζούμε με έναν τρόπο που μας διαφεύγει. συχνά χαζογελάμε εκεί που θα έπρεπε να εξεγειρόμαστε. ακόμη χειρότερα συχνά οι εξεγέρσεις μας είναι μισές οι αρνήσεις μας επιφανειακές και θορυβώδεις, σκέτη πόζα, ένα μείγμα σύγχισης και θεατρινισμού που καλύπτει το κενό και τη ματαιότητα της δίψας για μικροεξουσία" έγραφε σε μια παλιοφυλλάδα που βρήκα κάποτε.




α.

Εσμπγιορν Σβενσον

O κύριος Esbjorn Svensson ήταν από τη Σουηδία. 

Ήταν επίσης ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες τζαζ εν ζωή. 

Πέθανε τον περασμένο Ιούνιο στα 44 κάνοντας σκούμπα ντάιβιγκ (άκου τώρα ατυχία).

Το Esbjorn Svensson Trio του απλά τα σπά.. έσπαγε. 

(Και ο Θεός ανακάλυψε το διάλειμμα για καφέ: 

ΠΡΟΣΟΧΗ! 

Aυτοσχεδιασμός για γερά νεύρα-ακατάλληλο για ευσυγκίνητους στις επίμονες λούπες. Εγώ δεν το αντέχω για πολύ.)

α.

Και δεν κάνεις ένα blog;

Le Pastis De La Bourgeoisie τότε στο mic...

...Αυτά πριν 5 έτη περίπου.

Σήμερα;

Αυτό το blog γεννήθηκε για να είναι τίποτε άλλο πέρα από αυτό που λέει και η λέξη: ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. 

Καλωσορίσατε.

α.