Το γεγονός ότι τα τρόλει τις περισσότερες ώρες της ημέρας είναι γεμάτα από κόσμο και βρίσκεται ο ένας είναι πανω στον άλλο κυριολεκτικά, και ότι πλέον έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι ο πακιστανός που βρίσκεται ακριβώς από πίσω μου από στιγμή σε στιγμή θα με χουφτώσει δεν έχει να κάνει με την εκνευριστική αστική αθηναική γαμημένη καθημερινότητα αλλά είναι φίλες και φίλοι ένα σημείο των καιρών. Και να φανταστείς παλιά όταν το τρένο έμπαινε Αθήνα καρδιοχτυπούσα από λαχτάρα.
Από την άλλη, πολλοί σκηνοθέτες, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, που φτιάχνουν ωραία πράγματα και εσύ τα βλέπεις και λες, αχ τι ωραία, τι καλοί και δημιουργικοί άνθρωποι, πόσο μου ανοίγουν το μυαλό και πόσο ωραίος είναι ο εσωτερικός τους κόσμος, δεν καταλαβαίνουν ότι δεν γράφει πουθενά στο μάνιουαλ ότι το το να είσαι δημιουργικός αποτελεί αυτόματα ελαφρυντικό για να είσαι και νάρκισσος, ενώ συχνά σου βάζουν και τρικλοποδιές χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, απλά επειδή ξύπνησαν στραβά. Δεν πειράζει όμως σου λέει, διότι εκείνοι είναι σκηνοθέτες, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, που φτιάχνουν ωραία πράγματα και εσύ τα βλέπεις και λες, αχ τι ωραία, τι καλοί και δημιουργικοί άνθρωποι. Το μεγαλύτερο όμως στοίχημα είναι να είσαι άνθρωπος. Εξάλλου η διασημότητα είναι ένα κάτι που για να το αποκτήσεις πρέπει να δώσεις τα πάντα χωρίς να αξίζει τίποτα.
Ο σ. λέει ότι το μόνο που μένει πια είναι να πάμε σε ένα χωριό. Αλλά και εκεί έχει τηλεόραση, οπότε υπάρχουν άνθρωποι αποβλακωμένοι ΚΑΙ εκεί.
Ο β. λέει ότι οι άνθρωποι συνήθως βλάπτουν ο ένας τον άλλο, αλλά η μία φορά που θα κάνουν κάτι όμορφο αξίζει τον κόπο.
Ο κ. λέει ότι έτσι είναι και απλά τέικ ιτ ορ λιβ ιτ. Αλλά άρχισε και αυτός να βγάζει εξανθήματα από το άγχος.
Η α. λέει να πάω να κάνω σαματά.
Βαρέθηκα.
