Χαρούλη; εσύ πού ήσουν παιδί μου;

Χτες πήγα στο κίνκι όπου είχε αυτό το ωραίο φεστιβαλάκι αφιερωμένο σε γκρουπάκια από αθήνα και θεσσαλονίκη με τον εύστοχο τίτλο 501-502 που είναι αυτές οι λουξ αμαξοστοιχίες με τιμές καρβουνιάρη που πάνε την διαδρομή από εδώ εκεί.

Και άκουσα τους γκόρσκι που μου θύμισαν την ζωτική νεανική μας ανάγκη να εισπράξουμε ευχαρίστηση από επίμονες εκστατικές κινηματογραφικές μουσικές ενίοτε με ξεσπάσματα και σχεδόν πάντα με μελαγχολία, σαν να μιλάμε χωρίς μέτρο και χωρίς ειρμό σε αληθινούς φίλους για αυτά που μας πονάνε ή αυτά που απλά βαριόμαστε.

Ή κάπως έτσι.

Οι γκόρσκι είναι υπέροχοι by the way. Υπέροχοι.

Συνάντησα πολλούς φίλους εκεί και γυρνώντας σπίτι χαμογελούσα.

α.