Τροία χρόνια

τελικά δεν ήταν το τελευταίο σπίτι. ωραία. καλά. δηλαδή έχει και συνέχεια. ωχ. αλλά ωραία. μια μέρα ήταν ο σ. στο σαλόνι και εγώ πήγα να φέρω κάτι (ή απλά να κατουρήσω;) και γυρνώντας κοίταξα από το μεγάλο φιλντισένιο χωλ (ω ναι τέτοιο είχαμεν επί τρία χρόνια) την πόρτα του σαλονιού από την καμάρα του χωλ που φαινόταν η άσπρη κουρτίνα και έμπαινε φως και είχαμε πάρει και κάτι λουλούδια και τα είχαμε στο τραπεζάκι και ήταν η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει ποτέ live. από μακριά. είχα μείνει για κάτι δευτερόλεπτα γιατί ήμουν ευτυχισμένη. εντελώς. στο χωλ. και μετά γίνονταν-άλλαζαν-γίνονταν πράματα, από τις άπειρες θέσεις που άλλαξα τον καναπέ, μέχρι τα κοινόβια με τον αγγελή, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με τον γ. και την απελπισία πριν το βερολίνο αλλά και που φορούσα ακόμα μαύρα όταν μπήκα εδώ μέσα και επίσης όλοι αυτοί οι όμορφοι τύποι και μετά κάτι μοναξιές και μετά τα κουδούνια στις πέντε το πρωί και μετά να αφήσω τα κλειδιά στον κώστα να ανοίξει στη δώρα και τον σταύρο γιατί έπρεπε να φύγω να πάω με τη μάνα μου στο διαβαλκανικό. και αμέσως μετά ο χωρισμός με τον σ. και πάλι να αλλάξεις θέση τον καναπέ. ακόμη και εκείνο το πάσχα με τον π. και φυσικά το σκηνικό στην εξώπορτα και όλο αυτό μετά.

και το βουλκανιζατέρ. και τα τρόλεϊ με τα χαλασμένα φρένα. και ο θ. ακόμη ναι - στον καναπέ κι αυτός. και τα σχέδια για αμερική και η παραίτηση, α ναι, κι αυτή εδώ ψήθηκε. αλλά και η τελευταία φορά με τον κ. εδώ. και η τσάντα με τα cd για το κι δίπλα στο γραφείο και η σκέψη στο ταξί πώς να ανοίξω το σετ-η σωτήρια κρεπάλη της εβδομάδας. και τα κρασιά. και τα γέλια. και τα κλάμματα. και η κούραση. και τα resolutions. και όσα έριχνα στο πάτωμα όταν κατάλαβα ότι δεν. και οι μυστήριοι θόρυβοι από το ψυγειο τα βράδια με αϋπνίες. και τα ατέλειωτα torrents. και το αρχοντικό που φαινόταν λοξά από το παράθυρο στο σαλόνι τις κυριακές. και κάπου-εκεί-μέσα και εγώ.