Ντιπρέσιον...ουφ...

α.

Νονάντολα τη λέγανε νομίζω.

Είχαμε λατρέψει τους Mogwai (αυτούς που προχτες έπαιξαν στο Γκαγκάριν) όταν είχαν πρωτοβγεί, λες και είχαμε ανακαλύψει το πιο μαγικό μουσικό καταπραϋντικό της ψυχής μας, και έτσι όταν εκείνο το πρωινό πίνοντας εσπρέσσο μέσα στα μάυρα εφηβικά ρούχα μου διάβασα στην ΛαΡεπούμπλικα ότι έρχονται για συναυλία στην Νονάντολα, ένα μικρό ασήμαντο χωριό κοντά στη Μπολόνια, πήρα αμέσως τηλέφωνο το Γκόργκο και τη Μάρθα.


Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε κανονίσει τα πάντα. Τα παιδιά θα έρχονταν από την Θεσσαλονίκη με πλοίο και μετά λεωφορείο μέχρι τη Μπολόνια, εγω θα πήγαινα εκεί από την προηγουμένη και θα έβρισκα πού να μείνουμε. Δωμάτιο όμως στη Μπολόνια δεν βρήκα, και καταλήξαμε να κοιμηθούμε σε ένα μυστήριο ξενώνα όπου μας πήγε ενας ταξιτζής που μας λυπήθηκε, ο οποίος ξενώνας βρισκόταν μέσα σε ένα δάσος (πώς το λέγανε εκείνο το μέρος ούτε που θυμάμαι, μόνο θυμάμαι ότι έμεναν 10 ανθρώποι το πολύ εκεί γύρω, ότι βλέπαμε κάτι σκοτεινά έλατα από το παράθυρο, ότι πήραμε έναν παλιό καρβουνιάρη το άλλο πρωί για να φτάσουμε Νονάντολα από νωρίς και να περιμένουμε την ώρα της συναυλίας και τέλος θυμάμαι ότι δεν είχε καλό σήμα και δεν μπορούσα να ακούσω το Σιμόνε).

Το επόμενο βράδυ, μετά τη συναυλία, μείναμε μέχρι αργά σε ένα ρεστοράν του δρόμου τύπου Λεβέντης στη Λαμία, πίναμε μπύρες και ο Γκόργκο ζωγράφιζε στις χαρτοπετσέτες εμάς να παρακολουθούμε το γκρουπ και μετά μας έδιωξαν κατά τις 2 και περιμέναμε έξω από το σταθμό της Μόδενα μέχρι τις 5 για να πάρουμε το πρώτο τρένο για Ρώμη.

Μετά ο Γκόργκο έβαλε στην εκπομπή του ένα κομμάτι του Σιμόνε που το είπε Mars Purple Clay.

Και αυτοί ήταν οι Mogwai.
Γκαγκάριν δεν πήγα.

α.

Birdy Nam Nam

#1


#2



Σήμερα έφαγα ένα πολύ ωραίο προφιτερόλ.

α.

Where is my mind

Χτες καθώς πήγαινα προς τον Αγγελή πέρασα μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο και είδα έναν τύπο με πατερίτσες που δεν μπορούσε να περπατήσει γιατί και τα δυο του πόδια ήταν στραβά ή κάτι τέτοιο να προσπαθεί να μπεί μέσα να πάρει μια πάστα, αλλά επειδή έμοιαζε και λίγο με τζάνκι, μπορεί και να ήταν, τον έδιωξαν διότι πιθανόν οι άνθρωποι τον πέρασαν για ζητιάνο.

Ζηλέυω τους ανθρώπους που τα έχουν τακτοποιήσει όλα όμορφα και ωραία στη ζωή τους και τα βράδεια βλέπουν σειρές στην τηλεόραση και μετά κοιμούνται αμέσως σαν πουλάκια.
Μπορεί κιόλας να είμαι υπερβολική.



α.

Αλλη φορά θύμισέ μου να γράψω όλα αυτά που είναι η Νέα Υόρκη.

Το Μπλε το Φεγγάρι και το Γυάλινο το Θέατρο

Η ώρα της ημέρας που μου αρέσει πιο πολύ είναι τότε που αρχίζει να σκοτεινιάζει αλλά δεν έχει γίνει ακόμη τελείως σκοτεινά. Το δεκάλεπτο μέχρι να γίνει πίσσα νύχτα, που είναι ακόμη λίγο σκούρο μπλε, εκείνο. Κάποτε ήμασταν με την Έλσα σε μια παραλία εκείνη την ώρα και κάναμε το ωραιότερο μπάνιο του κόσμου με μουσική επένδυση το Blue Moon από τους Cowboy Junkies να έρχεται στη διαπασών από το αυτοκίνητο μέχρι τα βαθειά, που το έκανε να νομίζουμε ότι είμαστε νεραϊδούλες του Ντίσνεϊ και σίγουρα να το θυμόμαστε ακόμη σαν μια ισχυρή μεταξύ μας συνωμοσία εκείνο εκεί το δεκάλεπτο λίγο πριν γίνει πίσσα νύχτα.


Και τα τραγούδια του Φοίβου στο Γυάλινο προχτές, εκτός από την ανακάλυψη του φοιβό-κοσμου που ιδέα δεν είχα ότι υπήρχε τόσο γλυκός και τρυφερός και αληθινός πιο πριν, μου θύμισαν όλα αυτά, σαν τις ταινίες που θυμάσαι αναμνήσεις από τη μαμά σου να σου παίρνει παγωτό και τέτοια και το πλάνο να είναι θολό. Μόνο που εμένα, μου θύμισε εμένα, όπως ήμουν πριν γίνω έτσι που έγινα (τί είπες πάλι...).


α.