Νονάντολα τη λέγανε νομίζω.

Είχαμε λατρέψει τους Mogwai (αυτούς που προχτες έπαιξαν στο Γκαγκάριν) όταν είχαν πρωτοβγεί, λες και είχαμε ανακαλύψει το πιο μαγικό μουσικό καταπραϋντικό της ψυχής μας, και έτσι όταν εκείνο το πρωινό πίνοντας εσπρέσσο μέσα στα μάυρα εφηβικά ρούχα μου διάβασα στην ΛαΡεπούμπλικα ότι έρχονται για συναυλία στην Νονάντολα, ένα μικρό ασήμαντο χωριό κοντά στη Μπολόνια, πήρα αμέσως τηλέφωνο το Γκόργκο και τη Μάρθα.


Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε κανονίσει τα πάντα. Τα παιδιά θα έρχονταν από την Θεσσαλονίκη με πλοίο και μετά λεωφορείο μέχρι τη Μπολόνια, εγω θα πήγαινα εκεί από την προηγουμένη και θα έβρισκα πού να μείνουμε. Δωμάτιο όμως στη Μπολόνια δεν βρήκα, και καταλήξαμε να κοιμηθούμε σε ένα μυστήριο ξενώνα όπου μας πήγε ενας ταξιτζής που μας λυπήθηκε, ο οποίος ξενώνας βρισκόταν μέσα σε ένα δάσος (πώς το λέγανε εκείνο το μέρος ούτε που θυμάμαι, μόνο θυμάμαι ότι έμεναν 10 ανθρώποι το πολύ εκεί γύρω, ότι βλέπαμε κάτι σκοτεινά έλατα από το παράθυρο, ότι πήραμε έναν παλιό καρβουνιάρη το άλλο πρωί για να φτάσουμε Νονάντολα από νωρίς και να περιμένουμε την ώρα της συναυλίας και τέλος θυμάμαι ότι δεν είχε καλό σήμα και δεν μπορούσα να ακούσω το Σιμόνε).

Το επόμενο βράδυ, μετά τη συναυλία, μείναμε μέχρι αργά σε ένα ρεστοράν του δρόμου τύπου Λεβέντης στη Λαμία, πίναμε μπύρες και ο Γκόργκο ζωγράφιζε στις χαρτοπετσέτες εμάς να παρακολουθούμε το γκρουπ και μετά μας έδιωξαν κατά τις 2 και περιμέναμε έξω από το σταθμό της Μόδενα μέχρι τις 5 για να πάρουμε το πρώτο τρένο για Ρώμη.

Μετά ο Γκόργκο έβαλε στην εκπομπή του ένα κομμάτι του Σιμόνε που το είπε Mars Purple Clay.

Και αυτοί ήταν οι Mogwai.
Γκαγκάριν δεν πήγα.

α.