Το Μπλε το Φεγγάρι και το Γυάλινο το Θέατρο

Η ώρα της ημέρας που μου αρέσει πιο πολύ είναι τότε που αρχίζει να σκοτεινιάζει αλλά δεν έχει γίνει ακόμη τελείως σκοτεινά. Το δεκάλεπτο μέχρι να γίνει πίσσα νύχτα, που είναι ακόμη λίγο σκούρο μπλε, εκείνο. Κάποτε ήμασταν με την Έλσα σε μια παραλία εκείνη την ώρα και κάναμε το ωραιότερο μπάνιο του κόσμου με μουσική επένδυση το Blue Moon από τους Cowboy Junkies να έρχεται στη διαπασών από το αυτοκίνητο μέχρι τα βαθειά, που το έκανε να νομίζουμε ότι είμαστε νεραϊδούλες του Ντίσνεϊ και σίγουρα να το θυμόμαστε ακόμη σαν μια ισχυρή μεταξύ μας συνωμοσία εκείνο εκεί το δεκάλεπτο λίγο πριν γίνει πίσσα νύχτα.


Και τα τραγούδια του Φοίβου στο Γυάλινο προχτές, εκτός από την ανακάλυψη του φοιβό-κοσμου που ιδέα δεν είχα ότι υπήρχε τόσο γλυκός και τρυφερός και αληθινός πιο πριν, μου θύμισαν όλα αυτά, σαν τις ταινίες που θυμάσαι αναμνήσεις από τη μαμά σου να σου παίρνει παγωτό και τέτοια και το πλάνο να είναι θολό. Μόνο που εμένα, μου θύμισε εμένα, όπως ήμουν πριν γίνω έτσι που έγινα (τί είπες πάλι...).


α.