Πύραις τοστ;

Λοιπόν πριν μερικές μέρες με έριξε στο κρεβάτι (ουάου) ένας φοβερός και τρομερός πυρετός. Έκαιγα ολάκερη και τσουρουφλιζόμανε και έπιασα και σαραντάρια σε κάτι φάσεις, νόμιζα ότι ήμουν σε κόμμα -ίσως όμως αυτό να έγινε επειδή έχουμε Εκλογές. Ακαλό.  

(Σκέφτηκα και άλλα λογοπαίγνια σχετικά με τον πυρετό και τις εκλογές, ο "προεκλογικός πυρετός" ήτανε ένα από αυτά, "ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες στο προεκλογικό σκηνικό" ήταν ένα άλλο- λιγότερο επιτυχημένο βέβαια από το ένα, το μοναδικό, το "είμαι σε κόμμα").  

Νωρίτερα είχα ψάξει στο διαδίκτυο για ένα αναλυτικό πρόγραμμα των κομμάτων που μας προτείνουν να τα ψηφίσουμε, έτσι για να ενημερωθώ βρε αδελφέ, περιμένοντας να βρω τουλάχιστον κάποιο document σε word με συγκεκιρμένες ιδέες και προτάσεις και σχέδια και αριθμοί και στοιχεία και τέτοια (χα χα χα - ναι ναι ξέρω), δηλαδή ένα ολοκληρωμένο, σοβαρό, έστω και βαρετό σχεδιασμό τουλάχιστον 30 σελίδων βρε παιδάκι μου. 

Δεν βρήκα τίποτα ανάλογο και το πιο μεγάλο κείμενο που πέτυχα ήταν ένα πράγμα βία 200 λέξεις στην ιστοσελίδα του πασόκ με το πλάνο για τις πρώτες εκατό μέρες του γιωργάκη στην εξουσία, το οποίο μάλιστα θύμιζε και κακή διαφημιστική καταχώρηση. 

Ακαλό.

Βάρα λοιπόν: 

Μαι νέιμ ιζ Ντιμπέϊτογλου. Σούλα Ντιμπέϊτογλου.

Για μια ακόμη φορά απολαύσαμε τσι δημοσιογράφι και τσι πολιτικί άντρες να συνομιλούν επαναλαμβάνοντας τις ίδιες ατάκες. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι έχει γίνει βαρετός πλέον στο μάτι ο τρόπος με τον οποίο οφθαλμοφανώς έχουν αποστηθίσει κινήσεις χεριού, μαθητεύσει σε σήκωμα φρυδιού, στομφώδεις παύσεις και πασέ φράσεις. Τουλάχιστον να είχαμε λίγο θέαμα βρε αδελφέ, μια πρωτοτυπία, να κάνουν μια έκπληξη και να τους πιάσει μια κρίση ειλικρίνιας, ένα κάτι. Διότι αλλιώς είναι βαρετό. Απορώς πώς δεν βαριούνται και οι ίδιοι να λένε τόσες παπαριές. Τουλάχιστον να χρησιμοποιούσαν καινούριες λέξεις. Αφού βλέπεις, εμπνέονται καμιά φορά οι επικοινωνιακοί τους σύμβουλοι μια ατάκα, ένα αστειάκι και αμέσως γίνεται πρώτο θέμα και κάρτα στο δελτίο, π.χ. οι ράφτες και τα "υπουργικά κουστούμια" και άλλα τέτοια εύγλωττα. Αλλά ό,τι και να κάνεις δεν σώζεται με τίποτα. Μπόοοορινγκ....

Τέλος πάντων, the head of state has called for me, by name, but I don't have time for him στο 01:45, εντάξει;

Ειν'ολα γκει (που λέει και το τραγούδι)

Ο Γιώργος και η Σοφία που τους αγαπώ και που διαβάζουν πολλά μπλογκ και μορφώνονται για το χάιπ περισσότερο από μένα (οχι το βιντεάκι δεν έχει καμία σχέση) μου είπαν να κάνω κανα ποστ γιατί λέει είναι ωραία αν και δεν το πολυπιστεύω και έτσι κι εγώ λίγο πριν τα γενέθλιά μου (μπλα μπλα ευχαριστώ ναι ναι και του χρόνου) είπα να τους αφιερώσω το παρακάτω κομμάτι με το οποίο έχω κολλήσει και μπορεί να έχει πολλαπλές αναγνώσεις για τα εφαλτήρια αλλά και τα εμπόδια στη ζωή μας και επίσης έχει μέσα και δύο πολύ ωραίους άντρες για ξεκάρφωμα (καλέ τον Βανσάν και τον Κλούνι λέω) και είναι και από ταινιάρα (είμαι μια ολίγον μέινστριμ ψευτοκουλτουρέ αυτό είμαι Σοφία). Επίσης να το αφιερώσω στη Δέσποινα για το καλό, στον Σπύρο και την Κοσμοτέ την οποία και έχω πλουτίσει εξαιτίας του (εντάξει το αναλύσαμε φτάνει τώρα) και τέλος στην Ναταλία που δεν ήταν απλά νύφη, μια θεά ήταν, σαν κούκλα από πορσελάνη (με την καλή έννοια). Γελάσαμε κλάψαμε το ευχαριστηθήκαμε, ουφ τι άλλο θέλει ο άνθρωπος (σας το πα, το βιντεάκι είναι εντελώς άσχετο). 

Δύσκολοι καιροί

Περπατώντας μπορστά από το Πεδίον (με νι) του Άρεως και πηγαίνοντας προς το σπίτι σκεφτόμουν ότι για κάποια πράγματα δεν υπάχει αγγλικό τραγούδι.

Πουτ&%$#@ κενονία

Χωρίς τίτλο.

Και μετά ήρθαν οι μέλισσες.

α.

Στη Σόφια αδελφές μου, στη Σόφια.

Βάζω το βιλγάρικο λιπγκλός το φουξ και τραγουδώ και παλι μετά από πολύ καιρό μάι φριεντς, μετά από πολύ πολύ καιρό ξανά τα παρακάτω:

If I was young, I'd flee this town
I'd bury my dreams underground
As did I, we drink to die, we drink tonight

Far from home, elephant gun
Let's take them down one by one
We'll lay it down, it's not been found, it's not around

Let the seasons begin - it rolls right on
Let the seasons begin - take the big king down

And it rips through the silence of our camp at night
And it rips through the night

And it rips through the silence, all that is left is all that i hide

α. 

Χαρούλη; εσύ πού ήσουν παιδί μου;

Χτες πήγα στο κίνκι όπου είχε αυτό το ωραίο φεστιβαλάκι αφιερωμένο σε γκρουπάκια από αθήνα και θεσσαλονίκη με τον εύστοχο τίτλο 501-502 που είναι αυτές οι λουξ αμαξοστοιχίες με τιμές καρβουνιάρη που πάνε την διαδρομή από εδώ εκεί.

Και άκουσα τους γκόρσκι που μου θύμισαν την ζωτική νεανική μας ανάγκη να εισπράξουμε ευχαρίστηση από επίμονες εκστατικές κινηματογραφικές μουσικές ενίοτε με ξεσπάσματα και σχεδόν πάντα με μελαγχολία, σαν να μιλάμε χωρίς μέτρο και χωρίς ειρμό σε αληθινούς φίλους για αυτά που μας πονάνε ή αυτά που απλά βαριόμαστε.

Ή κάπως έτσι.

Οι γκόρσκι είναι υπέροχοι by the way. Υπέροχοι.

Συνάντησα πολλούς φίλους εκεί και γυρνώντας σπίτι χαμογελούσα.

α.

"Μα καλά, πάλι βίντεο βρε κορίτσι μου;" "Ναι, ναι πάλι βίντεο. Μούζικα, μούζικα."

Συγνώμη που εσχάτως ανεβάζω μόνο βιντέκια αλλά από τη μία σιγά μην σε πείραξε και από την άλλη αυτοί οι Fleet Foxes... Αχ, αυτοί οι Fleet Foxes...

α.

Ντιπρέσιον...ουφ...

α.

Νονάντολα τη λέγανε νομίζω.

Είχαμε λατρέψει τους Mogwai (αυτούς που προχτες έπαιξαν στο Γκαγκάριν) όταν είχαν πρωτοβγεί, λες και είχαμε ανακαλύψει το πιο μαγικό μουσικό καταπραϋντικό της ψυχής μας, και έτσι όταν εκείνο το πρωινό πίνοντας εσπρέσσο μέσα στα μάυρα εφηβικά ρούχα μου διάβασα στην ΛαΡεπούμπλικα ότι έρχονται για συναυλία στην Νονάντολα, ένα μικρό ασήμαντο χωριό κοντά στη Μπολόνια, πήρα αμέσως τηλέφωνο το Γκόργκο και τη Μάρθα.


Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε κανονίσει τα πάντα. Τα παιδιά θα έρχονταν από την Θεσσαλονίκη με πλοίο και μετά λεωφορείο μέχρι τη Μπολόνια, εγω θα πήγαινα εκεί από την προηγουμένη και θα έβρισκα πού να μείνουμε. Δωμάτιο όμως στη Μπολόνια δεν βρήκα, και καταλήξαμε να κοιμηθούμε σε ένα μυστήριο ξενώνα όπου μας πήγε ενας ταξιτζής που μας λυπήθηκε, ο οποίος ξενώνας βρισκόταν μέσα σε ένα δάσος (πώς το λέγανε εκείνο το μέρος ούτε που θυμάμαι, μόνο θυμάμαι ότι έμεναν 10 ανθρώποι το πολύ εκεί γύρω, ότι βλέπαμε κάτι σκοτεινά έλατα από το παράθυρο, ότι πήραμε έναν παλιό καρβουνιάρη το άλλο πρωί για να φτάσουμε Νονάντολα από νωρίς και να περιμένουμε την ώρα της συναυλίας και τέλος θυμάμαι ότι δεν είχε καλό σήμα και δεν μπορούσα να ακούσω το Σιμόνε).

Το επόμενο βράδυ, μετά τη συναυλία, μείναμε μέχρι αργά σε ένα ρεστοράν του δρόμου τύπου Λεβέντης στη Λαμία, πίναμε μπύρες και ο Γκόργκο ζωγράφιζε στις χαρτοπετσέτες εμάς να παρακολουθούμε το γκρουπ και μετά μας έδιωξαν κατά τις 2 και περιμέναμε έξω από το σταθμό της Μόδενα μέχρι τις 5 για να πάρουμε το πρώτο τρένο για Ρώμη.

Μετά ο Γκόργκο έβαλε στην εκπομπή του ένα κομμάτι του Σιμόνε που το είπε Mars Purple Clay.

Και αυτοί ήταν οι Mogwai.
Γκαγκάριν δεν πήγα.

α.

Birdy Nam Nam

#1


#2



Σήμερα έφαγα ένα πολύ ωραίο προφιτερόλ.

α.

Where is my mind

Χτες καθώς πήγαινα προς τον Αγγελή πέρασα μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο και είδα έναν τύπο με πατερίτσες που δεν μπορούσε να περπατήσει γιατί και τα δυο του πόδια ήταν στραβά ή κάτι τέτοιο να προσπαθεί να μπεί μέσα να πάρει μια πάστα, αλλά επειδή έμοιαζε και λίγο με τζάνκι, μπορεί και να ήταν, τον έδιωξαν διότι πιθανόν οι άνθρωποι τον πέρασαν για ζητιάνο.

Ζηλέυω τους ανθρώπους που τα έχουν τακτοποιήσει όλα όμορφα και ωραία στη ζωή τους και τα βράδεια βλέπουν σειρές στην τηλεόραση και μετά κοιμούνται αμέσως σαν πουλάκια.
Μπορεί κιόλας να είμαι υπερβολική.



α.

Αλλη φορά θύμισέ μου να γράψω όλα αυτά που είναι η Νέα Υόρκη.

Το Μπλε το Φεγγάρι και το Γυάλινο το Θέατρο

Η ώρα της ημέρας που μου αρέσει πιο πολύ είναι τότε που αρχίζει να σκοτεινιάζει αλλά δεν έχει γίνει ακόμη τελείως σκοτεινά. Το δεκάλεπτο μέχρι να γίνει πίσσα νύχτα, που είναι ακόμη λίγο σκούρο μπλε, εκείνο. Κάποτε ήμασταν με την Έλσα σε μια παραλία εκείνη την ώρα και κάναμε το ωραιότερο μπάνιο του κόσμου με μουσική επένδυση το Blue Moon από τους Cowboy Junkies να έρχεται στη διαπασών από το αυτοκίνητο μέχρι τα βαθειά, που το έκανε να νομίζουμε ότι είμαστε νεραϊδούλες του Ντίσνεϊ και σίγουρα να το θυμόμαστε ακόμη σαν μια ισχυρή μεταξύ μας συνωμοσία εκείνο εκεί το δεκάλεπτο λίγο πριν γίνει πίσσα νύχτα.


Και τα τραγούδια του Φοίβου στο Γυάλινο προχτές, εκτός από την ανακάλυψη του φοιβό-κοσμου που ιδέα δεν είχα ότι υπήρχε τόσο γλυκός και τρυφερός και αληθινός πιο πριν, μου θύμισαν όλα αυτά, σαν τις ταινίες που θυμάσαι αναμνήσεις από τη μαμά σου να σου παίρνει παγωτό και τέτοια και το πλάνο να είναι θολό. Μόνο που εμένα, μου θύμισε εμένα, όπως ήμουν πριν γίνω έτσι που έγινα (τί είπες πάλι...).


α.

Κομφούζιο

Το Κομφούζιο ήταν η αγαπημένη μανία μετά το σχολείο κάθε Παρασκευή. Μετά έπαιρνα το δρόμο και πήγαινα στην Έλσα. Ακολουθούσε συνάντηση με άλλες φίλες που τελείωναν κάπου εκείνη την ώρα το φροντιστήριο, στη συνέχεια πιθανή στάση στα Γκούντις και μετά μάζωξη σε σπίτι. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, χωρίς βέβαια να κάνουμε κάτι το εξωφρενικά διασκεδαστικό. ή μήπως κάναμε;  

Αλλά άλλο ήθελα να πω. Το φοβερό ήταν ότι αυτοί οι Κανάκηδες Καλυβάτσηδες κτλ ήταν μόλις που πρωτοάρχιζαν να κάνουν τηλεόραση, με τον Παραρά, το Βακάρο και όλους εκείνους τους θεσσαλονικείς και εμείς ήμασταν πιστά σκυλάκια τους. Μέχρι και στο στούντιο στην ερτ3 είχαμε πάει να τους δούμε μία από τις Παρασκευές που είχαν και κόσμο στο λάιβ τους. Μάλιστα θυμάμαι και την πρώτη εκπομπή του Κομφούζιο: 4 Απριλίου 1994. Το είχε ανακοινώσει ο Κανάκης στο ραδιόφωνο, όταν έκανε εκείνες τις φανταστικές μουσικές εκπομπές στον αντέννα. Τόσο πορωμένη ήμουν. Εμ πάσει περιπτώσει, άλλο ήθελα να πω. Μετά από τότε, αν και έγιναν δημοφιλείς, κανείς τους δεν έχει φτάσει να κάνει τίποτε περισσότερο ξεκαρδιστικό από εκείνες τις εκπομπές του 1994 και εντεύθεν. Γνώμη μου. 

Και τέλος, ναι, ω ναι. Αγαπώ τον Καλυβάτση. Ας πούμε κοίτα τι κάνει εδώ (δεν είναι από την εποχή ερτ3, αλλά είναι απίστευτος-μα καλά γιατί στο γιου τιουμπ δεν έχει κι άλλα από την πρώτη εκείνηνε την περίοδόνε; ε;).
Απλά κοίτα. 


α.

Ανγκουλέμ 2004

Αρχίζει άυριο το (36ο) Φεστιβαλ Κόμιξ της Αγκουλέμ, όπως γράφει και στο εξώφυλλο το σημερινό 9 της ελευθεροτυπίας.
Είναι το σπουδαιότερο φεστιβάλ κόμιξ στην Ευρώπη και γίνεται μια φορά το χρόνο.
Εγώ είχα πάει το 2004.
Αυτό που θυμάμαι ακόμα είναι μια πόλη μεταμορφωμένη σε λούνα παρκ των κόμιξ.
Ένα λεωφορειάκι, π.χ., ζωγραφισμένο από κομίστες σε παραλάμβανε μόλις έβγαινες από το σταθμό του τρένου και σε πήγαινε τζάμπα από τη μία έκθεση στην άλλη, όλα τα δημόσια κτίρια φιλοξενούσαν ιβέντ και παρουσιάσεις, μέχρι και ο καθεδρικός ναός της Ανγκουλέμ είχε μέσα έκθεση κόμιξ(δεν θυμάμαι ποιου συγκεκριμένα, πέρασαν και τα χρόνια γιόκα μου).
Επίσης αυτό που θυμάμαι είναι ότι σκεφτόμουν πόσο μακρινό μου φάνηκε όλο αυτό από την ελληνική πραγματικότητα. Η Ανγκουλέμ για τη Γαλλία είναι κάτι σαν το Καρπενήσι για την Ελλάδα, μια μικρή σχετικώς άσημη επαρχιακή πόλη. Εκτός όμως από το γεγονός ότι είναι σαν υπαίθριο Μουσείο (το μεγαλύτερο κομμάτι της έχει παραμείνει ίδιο από το Μεσαίωνα), σκεφτείτε τι θα γινόταν εδώ αν πρότεινε κάποιος να γίνει Έκθεση για τον Εντικά μέσα στον οιοδήποτε "Αη Γιάννη"; παράδειγμα φέρω.
Μπάι δε γουέι, ο Εντικά είναι θεός.
















Μπάι δε γουέι 2, γκρίνια γκρίνια αλλά αυτές τις μέρες είχε και το Φεστιβάλ της Βαβέλ στην Τεχνόπολη αλλά δεν πήγες, πήγες;


α.

Σήμερα ήταν χαζή μέρα.

"δεχόμαστε να ζούμε με έναν τρόπο που μας διαφεύγει. συχνά χαζογελάμε εκεί που θα έπρεπε να εξεγειρόμαστε. ακόμη χειρότερα συχνά οι εξεγέρσεις μας είναι μισές οι αρνήσεις μας επιφανειακές και θορυβώδεις, σκέτη πόζα, ένα μείγμα σύγχισης και θεατρινισμού που καλύπτει το κενό και τη ματαιότητα της δίψας για μικροεξουσία" έγραφε σε μια παλιοφυλλάδα που βρήκα κάποτε.




α.

Εσμπγιορν Σβενσον

O κύριος Esbjorn Svensson ήταν από τη Σουηδία. 

Ήταν επίσης ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες τζαζ εν ζωή. 

Πέθανε τον περασμένο Ιούνιο στα 44 κάνοντας σκούμπα ντάιβιγκ (άκου τώρα ατυχία).

Το Esbjorn Svensson Trio του απλά τα σπά.. έσπαγε. 

(Και ο Θεός ανακάλυψε το διάλειμμα για καφέ: 

ΠΡΟΣΟΧΗ! 

Aυτοσχεδιασμός για γερά νεύρα-ακατάλληλο για ευσυγκίνητους στις επίμονες λούπες. Εγώ δεν το αντέχω για πολύ.)

α.

Και δεν κάνεις ένα blog;

Le Pastis De La Bourgeoisie τότε στο mic...

...Αυτά πριν 5 έτη περίπου.

Σήμερα;

Αυτό το blog γεννήθηκε για να είναι τίποτε άλλο πέρα από αυτό που λέει και η λέξη: ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. 

Καλωσορίσατε.

α.